Жывыя ўспаміны пра духоўнае падарожжа да Гары Крыжоў і іншых святых месцаў на землях Літвы паклікалі ў дарогу іўеўскіх парафіян. На гэты раз вернікі парафіі Свв. апосталаў Пятра і Паўла наведалі святыні Польшчы.

Пілігрымы пабывалі ў Сакулцы, Ружаным Стоку, Стагневу, Мальбарку, Гданьску, Гетшвалдзе.

У Сакулцы перад іўеўскімі вернікамі велічна і ўрачыста паўстаў атулены першымі ласкавымі промнямі ранішняга сонца калегіяльны касцёл св. Антонія, месца аб’яўлення Пана ў Эўхарыстыі.

Памятная таблічка даводзіць, што ўваход у святыню сімвалізуе Брамы Міласэрнасці. Першае знаёмства з унутраным зместам касцёла пілігрымы пачалі малітвай перад Часткай Цела Хрыста, якая тут захоўваецца і ў якую ператварылася асвечаная Гостыя.

Сагрэтыя цяплом Божай прысутнасці, іўеўскія парафіяне разам з іншымі пілігрымамі і вернікамі, якіх, нягледзячы на ранні час, у касцёле было даволі шмат, прынялі ўдзел у святой Імшы. Эўхарыстыю цэлебравалі пробашч парафіі ў Іўі кс. Ян Гавецкі і вялікая група святароў, што надавала атмасферы асаблівую ўрачыстасць. З ціхай малітвай да Часткі Цела Хрыста і словамі шчырай падзякі за дар жыцця пілігрымы прымалі святую Камунію.

У гэтым жа горадзе праваслаўныя вернікі змаглі наведаць царкву Аляксадра Неўскага, убачыць і адчуць прыгажосць яе архітэктурнага зместу. З вуснаў мясцовага святара яны пачулі цікавую гісторыю гэтага праваслаўнага храма.

Затым пілігрымы пабывалі ў санктуарыі Найсвяцейшай Панны Марыі Ружа-Настоцкай у м. Ружаны Сток, дзе таксама ёсць Брамы Міласэрнасці. Акрамя таго, што іўеўскія католікі з цікавасцю разгледзелі афармленне святыні, запамінальным момантам стала сустрэча з пілігрымамі з Літвы і сумесная малітва Ружанца на літоўскай і польскай мовах. Перад абразом Маці Божай Ружанастоцкай яны запалілі свечкі і ў ціхай малітве пакінулі просьбы — кожны свае, але з глыбокай верай быць пачутымі.

Пілігрымы з Іўя спадзяюцца, што ў іх сэрцах надоўга застануцца прыемныя ўспаміны аб наведванні санктуарыя Маці Божай Свенталіпскай. Знаходзіцца святыня ў даволі сціплай мясціне, з усіх бакоў акружанай лясамі, нізінамі і балотамі.

Пілігрымаў уразіла велічная касцёльная зала, аздобленая мастацкімі кампазіцыямі на біблейскія сюжэты.

Асобы гонар святыні – арган. Ён таксама аздоблены мноствам біблейскіх рэліквій, якія падчас гучання музыкі рухаюцца, нібы выконваюць кожны сваю музычную партыю. «Авэ, Марыя», «Паланэз Агінскага» гучаннем аргана стваралі асаблівы настрой, з якога цяжка было выйсці, каб пераключыцца на святую Імшу, якую праводзіў у гэтай святыні іўеўскі пробашч кс. Ян Гавецкі.

На другі дзень іўеўскія вернікі мелі магчымасць наведаць даволі адметны па сваім архітэктурным унутраным і знешнім выражэнні санктуарый Маці Божай Фацімскай і святога Яна Паўла ІІ у Стагневе. Сустрэча пачалася са святой Імшы, падчас якой пілігрымы Марына і Уладзімір аднавілі сакрамэнт сужэнства з нагоды юбілею сумеснага жыцця.

Працягвалася пілігрымка ў Мальбарку. Падарожнікі наведалі Мальбарскі замак — помнік гісторыі ХІІІ стагоддзя, помнік славы і велічы Тэўтонскага ордэна, з якім звязана і гісторыя нашага краю.

Слухаючы экскурсавода, пераходзячы з аднаго месца на іншае, то падымаючыся, то апускаючыся па вузкіх стромкіх лесвіцах з адной вежы ў іншую, пілігрымы маглі ўсёй істотай адчуць экзотыку старажытнага помніка: убачыць тоўстыя магутныя сцены забудоваў, пасядзець на троне вялікага магістра Ордэна і зрабіць фотаздымак на памяць, прайсціся па пакоях, дзе жылі манахі-тэўтоны, убачыць кухню і стравы, якімі жывіліся жыхары замка…
 
Апошнімі прыпынкамі падарожжа былі Гданьск і Гетшвалд.

Пілігрымы вярталіся дадому крыху стомленыя, але шчаслівыя. Стомленыя, бо дарога, у прамым сэнсе гэтага слова, для некаторых была няпростай. Добра ўладкаваныя, але даволі вузкія і звілістыя дарожныя стужкі патрабавалі фізічных сіл і цярпення. Яны, часцей нагадваючы змейку, бесперапынна паварочвалі то ўлева, то ўправа, то падымаліся на ўзгоркі, то нечакана рэзка ныралі ў нізіну, ці пад мосцік, то цесна паўкругам агіналі ляскі і пералескі, нібы хацелі трывала застацца ў памяці, пакінуўшы ўспаміны пра адметнасць і прыгажосць мясцовых пейзажаў.

Шчаслівыя, бо гэта была духоўная дарога, якая пакінула ў сэрцах іўеўскіх католікаў шмат неспадзяваных уражанняў, трапяткіх пачуццяў, выклікала мноства разважанняў. Па словах саміх пілігрымаў, яны вярнуліся крыху іншымі — магчыма, лепшымі, святлейшымі, напоўненымі жаданнем удзельнічаць у жыцці Касцёла.

Марыя Коркенец
фота з архіва аўтара