Мы неаднойчы задаём Езусу падобнае пытанне: Пане, няўжо мала тых, хто будзе збаўлены? І калі ў гэты момант не знойдзецца мудрага настаўніка ў асобе святара ці чалавека свецкага, які дасць адказ у святле вучэння Касцёла, то чалавек можа згубіць правільны арыенцір у імкненні да праўды.

Калі мы жывём і дзейнічаем паводле веры, то нашы паводзіны і ўчынкі, якія з яе вынікаюць, не будуць абмяжоўвацца толькі прысутнасцю і паводзінамі ў касцёле, але нашай верай будзе прасякнута ўсё наша жыццё.

Нельга марнаваць дадзенага нам жыцця. Мы адказныя за сябе і за іншых і таму заўсёды павінны быць падрыхтаванымі, каб разлічыцца за тыя скарбы і даброты, якія мы атрымалі ад Бога.

Цяжкасці і цярпенні, якія мы сустракаем у сваім жыцці, хоць непажаданыя, але патрэбныя для таго, каб мы былі гатовы замяніць засекі з матэрыяльнымі дабротамі на засекі з духоўным багаццем, якое таксама збіраем на працягу свайго жыцця.

Езус Хрыстус усім сваім жыццём паказвае неабходнасць малітвы ў рэалізацыі нашых добрых памкненняў і мараў. Малітва па сваёй сутнасці магутная, паколькі магутным ёсць Бог, а мы часта гэта не ўсведамляем.

Бывае так, што не наш клопат патрэбны іншаму чалавеку, не наша паслужлівасць, але наша асоба. Часта бывае, што патрэбна іншаму не столькі наша праца, колькі мы самі, наша прысутнасць, наша слова, усмешка, наша сяброўства.

I сёння Езус у нас пытаецца: «Хто твой бліжні?» Калі мы знойдзем у сабе адвагу адказаць на гэтае пытанне, то і да нас Езус звернецца словамі: «Ідзі і будзь міласэрным».

Не было лёгка прапаведваць у часы Езуса, не лёгка гэта і зараз. Але важна не губляць адвагі, бо на гэтай дарозе мы не адны.

Сёння Езус нас заклікае, каб мы працягвалі станавіцца хрысціянамі. Бо гэта працэс, які доўжыцца ўсё жыццё.

Кім жа мы лічым сябе? Калі мы ў стане адказаць на гэтае пытанне, то без асаблівых цяжкасцяў адкажам на Хрыстовае пытанне: «А вы кім лічыце Мяне?»

Не думайце, што мы не здольныя змяніць свет. Мы яго змяняем, толькі спачатку гэтыя перамены павінны закрануць нас саміх. Езус нас кліча да навяртання, даруючы нам грахі і даючы сапраўдны спакой.

Нам, як паслядоўнікам Хрыста, належыць аздараўляць гэты свет, вяртаць яго да жыцця. А гэта можна здзейсніць толькі Божай моцай, так, як гэта чыніць Езус. Абвяшчэнне Евангелля аднаўляе касцёльную супольнасць і супольнасць усяго свету.

Не важна, якая ў нас адукацыя, якое званне, якія жыццёвыя дасягненні, самае важнае – гэта сэрца. Дзякуючы сэрцу мы здольныя любіць, прабачаць, аказваць міласэрнасць і, галоўнае, верыць і падпарадкоўваць сябе Божай волі.

Айцец спасылае свайго Сына, каб Ён даў нам збаўленне, а Дух Святы абудзіў у нас веру, дзякуючы якой чалавек з даверам адкрываецца перад Богам і прымае Яго дар – жыццё вечнае.

Вельмі патрэбная для нас гэтая аднова ў Духу Святым. Для нашай зямлі, для нашых сем'яў, для кожнага з нас індывідуальна.