| Хрысціянскае сёння: KSG, або адзін вечар з жыцця студэнцкай парафіі ў Берліне |
| Беларусь |
| 22.04.2015 09:08 |
|
Хто гатуе наступны? Серада і нядзеля ў парафіі — адмысловыя дні для моладзі. У сераду дзяўчаты і хлопцы збіраюцца на тэматычны вечар і медытацыю, а кожную нядзелю — на студэнцкую Імшу. У гэтыя дні абавязкова гатуецца вячэра, якой частуюць не толькі студэнтаў, але і ўсіх гасцей. «Хто наступны ў спісе кухараў?» — звонкі голас дзяўчыны Стэф перад пачаткам вячэры нагадвае, што яшчэ не позна запісацца ў добраахвотнікі на кухню на наступныя дні. Я вызываюся дапамагчы з дэсертам. Стэф запісвае мяне ў ліст кухараў і знаёміць з Веранікай, якая адказвае за вячэру ў наступную сераду. Мы абменьваемся кантактамі, і ўжо на наступны дзень на электронную пошту мне прыходзіць ліст з падрабязнай інфармацыяй аб тым, колькі грошай я магу патраціць на неабходныя мне прадукты.
Серада. На гадзінніку 16.00, і Вераніка ўжо на месцы. Пакуль я выкладваю прынесеныя мною прадукты, дзяўчына лічыць выдаткі на вячэру і ў канцы дадае, што ў выдаткаваныя 15 еўра на дваіх мы ўклаліся. Гэта радуе.
Дзяўчына прынесла цёрку для яблыкаў — гэта для маёй шарлоткі. Сама яна сёння гатуе салату і рыс. Вераніка Грэве родам з Фрайбурга. У Берлін дзяўчына прыехала вучыцца. Сёння яна — магістрантка Гумбальдскага ўніверсітэта па спецыяльнасці «Рэлігія і культура». «У Ляйпцыгу мне ўжо даводзілася гатаваць на такую колькасць народу, — з усмешкай дадае дзяўчына. — Там я, дарэчы, таксама наведвала студэнцкую парафію». Вераніка прызнаецца, што каталіцкія ініцыятывы для студэнтаў і моладзі ў Германіі не рэдкасць. Усе яны дастаткова рознабаковыя і не падобныя адна на адну. На захадзе Германіі такія аб’яднанні называюцца Каталіцкімі ўніверсітэцкімі парафіямі (у арыгінале Katholische Hochschulgemeinde), на ўсходзе ж — Каталіцкімі студэнцкімі парафіямі (Katholische Studierendengemeinde або проста KSG). Такая ж студэнцкая парафія дзейнічае і тут, у Берліне. Кухня КSG цудоўна прыстасаваная для гатавання. Тут ёсць пліта, духоўка, электраміксер, тостар, кавамашына, алеі розных гатункаў, шмат шафаў з прыправамі і некаторымі прадуктамі, напоі, шмат посуду і прыбораў, таксама лядоўня. Сярод недахопаў — адсутнасць маразільнай камеры і некаторых патрэбных у кухоннай справе рэчаў, кшталту таўкача і цёркі.
Пакуль я ачышчаю яблыкі для шарлоткі ад лупіння, Вераніка тым часам ужо скончыла з мыццём гародніны для салаты і прынялася чысціць грыбы. Час ад часу да нас на кухню заглядае Кетрын. У КSG яна працуе рэферэнтам і адказвае за працу з моладдзю. Жанчына яшчэ ў дэкрэце, але жаданне дапамагаць па працы заўсёды з ёй. «Нашаму сынку хутка годзік, паціху прывучаем яго да садку, — заварваючы гарбату, расказвае пра сына Кетрын. — Калі будуць якія пытанні наконт вячэры, заходзьце — я буду ў нашым бюро».
Памяшаўшы доўгай лыжкай гародніну ў адной вялізнай каструлі, Вераніка засыпае два пачкі рысу ў другую вялізную каструлю і бярэцца за нарэзку салаты.
Неўзабаве да яе далучаецца і Набі. У мінулую нядзелю хлопец гатаваў для ўсіх стравы са сваёй радзімы — Афганістана, сёння ж таксама прыйшоў падтрымаць калег па кухні, хоць і не дзяжурны. Набі спачатку ахвотна пазіруе на камеру, але пасля просіць усё ж не змяшчаць яго здымкаў у інтэрнэце. Пакуль Набі дапамагае Вераніцы з салатам, я ўключаю духоўку. Цеста для шарлоткі амаль гатовае. Калі рабіць яблычны пірог удваіх, справа спорыцца хутчэй, аднаму ж мне спатрэбілася добрых паўгадзіны. На гадзінніку 17.02. Да запланавай вячэры яшчэ паўтары гадзіны, а наша кухня паступова запаўняецца ўсё новымі гасцямі: вось з басейна крыху раней запланаванага прыйшла Юлія, за ёй падцягнуліся Сільвія і Моніка* (імёны зменены). Усе трое — студэнткі. З Сільвіяй і Монікай мы яшчэ не знаёмыя. Моніка, праўда, на кантакт ідзе хутчэй за Сільвію. Апошняя ж крыху асцерагаецца незнаёмца з Беларусі і на мае пытанні адказвае аднабока і не адразу. «Рыхтуйся, Сільві, зараз інтэрв’ю будзеш даваць», — жартуючы, звяртаецца да дзяўчыны Вераніка. «Што? Якое інтэрв’ю? Навошта? Каму?» — Сільвія налівае ў кубак гарбату і птушкай спяшаецца да канапы, паказваючы сваёй паставай, што ні на якія размовы яна не настроеная. Вераніка ўсміхаецца. Тым часам мая шарлотка ўжо ў духоўцы. На жаль, паніровачныя сухары для яе ў Берліне я так і не знайшоў, таму паставіў пячыся без іх. У паўзах паміж размовамі ўсё часцей падыходжу да пліты, каб спраўдзіць, ці ў парадку чаканы дэсерт. Баюся ператрымаць. Дзяўчаты цікаўна распытваюць у мяне пра назву шарлоткі і, хапаючы носам яе водар, станоўча ківаюць галовамі. Тым часам Вераніка, мяшаючы ўсё той жа доўгай лыжкай рыс у каструлі, ідзе даліваць ваду — рыс разварыўся.
А вось і Бернард. Дамініканец Бернард Коль OP — духоўны кіраўнік KSG. Моладзь звяртаецца да яго на «ты», што манаха зусім не бянтэжыць — так тут прынята. У штодзённым жыцці Бернард носіць джынсы, а вось манаскі хабіт апранае збольшага толькі на Імшу. У Бернарда няма сваёй машыны, затое ёсць веласіпед, на якім ён прыязджае на працу ў KSG. Нярэдка можна пабачыць Бернарда і ў метро.
Айцец Бернард Коль OP у Ордэне дамініканаў ужо 15 гадоў, з іх два з паловай — у якасці духоўнага кіраўніка берлінскай каталіцкай парафіі. Да гэтага манах працаваў у Ляйпцыгу, дзе ў адной са школ выкладаў рэлігію і нямецкую мову. «Рэч у тым, што прыбытак ад касцёльнага падатку, які плацяць у Германіі ўсе ахрышчаныя католікі, не распаўсюджваецца на манаскія супольнасці. Даход мы атрымліваем ад дыяцэзіі, а таксама ад сваёй працы — кожны з нас дзесьці працуе», — дадае Бернард. Адным з папярэднікаў, якія працавалі ў KSG перад а. Бернардам, быў, дарэчы, і беларускі дамініканін а. Юрый Шэнда OP. Айцец Бернард жыве ў Дамініканскім даследчым інстытуце ў Берліне. Інстытут уяўляе сабой дзве кватэры на адным паверсе, якія здымаюць браты.
«Увогуле, я шчаслівы, што мне не прыйшлося доўга шукаць працу, — расказвае дамініканін. — Мне вельмі цікавая мая праца. Радуе, што многія шукаюць Бога. Моладзі сёння цяжка праз вялікія спакусы знайсці свой шлях да Бога, але многія ідуць ім». Цікава, што да 2004 года ў Берліне паралельна дзейнічалі дзве студэнцкія парафіі: на усходзе горада і на захадзе. «Душпастырства моладзі ў Германіі на ўсходзе і на захадзе краіны істотна адрозніваецца, — тлумачыць а. Бернард. — На захадзе краіны больш распаўсюджаныя ўніверсітэцкія парафіі для студэнтаў, на ўсходзе ж — парафіі для каталіцкіх студэнтаў. Іншымі словамі, універсітэцкіх парафій можа быць некалькі, у той час як у тым жа Берліне пры ўніверсітэтах няма адмысловых парафій, таму існуе толькі адна парафія для ўсіх студэнтаў-католікаў». У Берліне 38 навучальных устаноў і толькі адна студэнцкая парафія. У Мюнхене такіх парафій тры, у Фрайбургу — дзве.
Студэнцкая парафія мае свой адмысловы парадак. Акрамя святара, тут працуюць два рэферэнты (свецкія асобы) і сакратарыят. Дадаткова выбіраецца Рада парафіі (да 10 чалавек), у якую ўваходзяць студэнты. Члены Рады выбіраюцца адразу на два семестры, або на адзін навучальны год. Да KSG належыць ад 40 да 150 чалавек, ці «кожны, хто адчувае сябе студэнтам і каму блізкая дзейнасць KSG». «Наш галоўны прынцып у такіх групах — добраахвотнасць. Калі чалавека ніхто не прымушае і ў справы парафіі ён ангажуецца сам», — дадае манах.
Розніца ва ўзросце сярод студэнтаў ёсць, але гэта не з’яўляецца перашкодай для іх. «Наша асаблівасць — шматнацыянальнасць», — прызнаецца а. Бернард. Працуюць пры парафіі і разнастайныя групы. Напрыклад, музычная група; працоўная група, якая кансультуе бежанцаў у атрыманні прытулку, або група, якая адказвае за сацыяльную працу з дзецьмі. «Гэта не толькі маё KSG, але таксама і моладзі. Я стараюся заўжды прыслухоўвацца да іх ідэй, таму што гэта KGS — гэта найперш моладзь», — дадае манах.
Вечаровая малітва-медытацыя
Рыс Веранікі ўсё ж падгарэў. Дзяўчына неаднаразова далівала ваду, але ўгадаць з соллю крыху не атрымалася. Госці выгляду, аднак, не падавалі і мужна перажоўвалі крыху падпалены і месцамі недасолены рыс. Прыдалася на дэсерт і шарлотка. Упершыню сёння ў KSG нямецкія студэнты Саша і Ганна. Дзяўчына вучыцца ў Дуісбургу, а яе хлопец — у Аахене. «Мы тут упершыню, але тым не менш нам спадабалася, — прызнаюцца яны. — Насамрэч цікава параўноўваць, як арганізавана душпастырства моладзі ў розных кутках Германіі». ...Пасля вячэры ўсе збіраюцца ў капліцы на медытацыю пры свечках. На гадзінніку 19.30.
Пасля малітвы сустрэча, аднак, не заканчваецца, студэнты слухаюць падрыхтаваны даклад пра духоўнасць святога Ігнацыя Лаёлы. «Прэзентацыю мы павінны былі рыхтаваць разам з Юліяй, — уключаючы мультымедыйны праектар, прызнаецца Стэф. — Але вось учора вечарам яна нечакана захварэла, — Стэф робіць невялікую паўзу, і ўсе пачынаюць смяяцца. — Таму сёння я буду выступаць адна». Стэф распавядае пра жыццё і дзейнасць святога. Народу тым часам становіцца ўсё больш — некаторыя прыходзяць якраз на даклад.
Кожны факт з жыцця святога дзяўчына спрабуе данесці простай і зразумелай мовай. У адным з раздзелаў біяграфіі святога дзяўчына назвала Лаёлу «аскетам, містыкам і менеджарам». Заканчваецца дзень у KSG благаслаўленнем і словамі малітвы «О, душа Хрыстова». У Беларусі гэта касцёльны спеў, а вось у Германіі — малітва. «Няўжо праўда? — дзівіцца на мае словы Стэф. — Не, у нас гэта толькі малітва. Дарэчы, шарлотка была смачная. Скажы, гэта такая нацыянальная страва ў беларусаў?» Ілья Лапато, фота аўтара Ад рэдакцыі: калі ў вас ёсць ідэі для праекта «Хрысціянскае сёння», пішыце на адрас Гэты e-mail адрас абаронены ад спаму-ботаў, для яго прагляду ў Вас павінен быць уключаны Javascript Таксама ў рубрыцы:
|
Супольная малітва, тэматычныя размовы і вячэра за паўтара еўра: кожныя сераду і нядзелю ў студэнцкай парафіі імя Эдыты Штайн у Берліне бурліць жыццё. Пра тое, чым жыве каталіцкая моладзь Берліна і што такое KSG – у новым выпуску рубрыкі «Хрысціянскае сёння».
Надпіс: «Ежа каштуе сёння 1,50 еўра». Падчас кожнай вячэры госці робяць невялікія ахвяраванні за працу кухараў
Айцец Бернард Коль OP у Дамініканскім інстытуце ў Берліне
А. Томас Эггенспергер OP, Хорст Вісхубер і a. Бернард Коль OP (злева направа) жывуць дамініканскай супольнасцю і працуюць разам у Дамініканскім даследчым інстытуце ў Берліне
для друку
